Pacjent, aby uniknąć dolegliwości układa kończynę w pozycji, która jest najmniej bolesna, chodzi utykając, ogranicza dystans chodu, wspomaga się kulami lub laską. Długotrwałe takie postępowanie sprzyja wytworzeniu się przykurczów, najczęściej w zgięciu, rotacji zewnętrznej i przywiedzeniu co doprowadza do zaniku mięśni, w tym pośladkowych, ważnych stabilizatorów miednicy oraz mięśni uda. Chód staje się utrudniony.

Diagnostyka obecnie opiera się na obserwacji objawów klinicznych oraz diagnostyce radiologicznej. Standardowe zdjęcia radiologiczne posiadają dużą wartość diagnostyczną  i na ogół wystarczają do postawienia prawidłowej diagnozy. Badanie rezonansu magnetycznego, gdzie uwidaczniamy dodatkowo obraz części chrzęstnych, ewentualnych zmian błony maziowej, aparatu więzadłowego jest bardziej czułe  jednakże jest wskazane w wybranych przypadkach. Badania laboratoryjne w rzeczywistości nie wnoszą istotnych informacji diagnostycznych w chorobie zwyrodnieniowej  gdyż brak jest czułych i specyficznych badań laboratoryjnych, które mogłyby odegrać rolę w monitorowaniu przebiegu leczenia i postępu choroby zwyrodnieniowej.

Choroba zwyrodnieniowa stawów jest nieuleczalną chorobą degeneracyjną o podłożu wieloczynnikowym. Charakteryzuje się ona słabą odpowiedzią na leczenie farmakologiczne. Najczęściej stosowane są w terapii niesterydowe leki przeciwzapalne (NLPZ), inhibitory cyklooxygenazy 2 oraz leki sterydowe. Ich podstawowym zadaniem jest spowolnienie procesów degeneracyjnych jednak ich kliniczna skuteczność jest wysoce ograniczona. Podejmowane są próby wprowadzenia do terapii bardziej celowanych środków uzupełniających niedobory glikoprotein biorących udział w fizjologicznej ochronie powierzchni chrzęstnych.

Leczenie chirurgiczne jest wprowadzane w rożnych stadiach rozwoju choroby i jest standardem w zawansowanych postaciach tej choroby. W bardzo zaawansowanych fazach choroby jedynym rozwiązaniem jest aloplastyka stawu biodrowego, czyli zastąpienie chorego stawu sztucznym.

Podczas operacji usuwa się uszkodzoną głowę kości udowej i wnętrze panewki oraz zastępuje się je sztucznymi elementami. Każda endoproteza składa się z panewki, wkładu panewkowego, trzpienia i metalowej głowy. Sztuczna panewka mocowana jest w miejscu naturalnej panewki stawu biodrowego. Najczęściej jest ona wykonana z tytanu, a w jej wnętrzu mocuje się wkład zrobiony z polietylenu lub ceramiki. Trzpień endoprotezy umocowuje się w kości udowej. Wykonany jest on również z tytanu i zakłada się na niego metalową lub ceramiczną głowę. W ten sposób metalowa głowa i wkład panewkowy tworzą nowy staw, zdolny do wykonywania ruchów. Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym lub częściej zewnątrzoponowym.